Zapowiedź

Mówić wierszem znowu pragnę,

Poczuć siłę swego daru,

I uwierzyć, że potrafię

Sobą stawać się pomału.

W swoim znowu być żywiole,

Czerpiąc radość ze słów pisania,

Robić coś w czym jestem dobra.

Chce powrócić dawna Hania.

Zapomniałam jak to było,

Gdy się w wierszach zatracałam,

Twórczy umysł był w rozkwicie,

Gdy pisałam, wciąż pisałam.

Czy już tego nie potrafię?

Czy już nie chcę więcej tworzyć?

Czy powodów szukać więcej?

I pytania dziwne mnożyć?

To jak jazda na rowerze,

Tego się nie zapomina,

Wchodzi w krew i już zostaje

Taki talent nie przemija.

Z tym się widać urodziłam,

I pisane mi tworzenie,

Tak naprawdę mimo wszystko

Przeznaczenia już nie zmienię.

Jestem dobra w tym co robię,

Czas najwyższy w to uwierzyć,

I z krytyką świata z zewnątrz

Też pomału czas się zmierzyć.

Udowodnić wszystkim wokół,

Że też jestem wartościowa,

By zaistnieć i nie zniknąć

Wierszy swoich już nie schowam.

Wyjdę z cienia, powiem światu

O tym, że i ja mam talent,

Że gdy piszę, kiedy tworzę

Wtedy czuję się wspaniale.

Photo: HP