Monolog

By pogadać z kimś normalnym,

Z kimś kto zawsze Cię rozumie,

Z kimś kto jest inteligentny,

Z kimś kto zawsze wszystko umie,

Nie potrzeba wielu starań,

Ani żadnych deklaracji,

Nie potrzeba poszukiwań,

By utwierdzić się w swej racji.

Nie potrzebny jest Internet,

Zbędne będą też spotkania.

Nie potrzeba telefonu

Do bliższego się poznania.

Bo rozmowa z tą postacią

Jest jak balsam dla Twej duszy,

Kiedy trzeba to się śmieje,

A gdy płaczesz, to się wzruszy.

Nigdy Ci nie zamknie drzwi

Tuż przed nosem, kiedy szlochasz,

Nigdy nie osądzi Cię.

Kiedy kochasz – ona kocha.

To osoba wyjątkowa.

Możesz zawsze z nią rozmawiać,

I pytania najtrudniejsze

Zawsze możesz jej zadawać.

Bez znaczenia jaka pora,

Czy to ranek czy też wieczór,

Zawsze znajdzie czas dla Ciebie,

Nic nie zrobi ci na przekór.

Czy chcesz poznać tę osobę?

Znać jej imię i nazwisko?

Stań przed lustrem, popatrz w nie,

Ona stoi bardzo blisko.

I uśmiechnij się do siebie.

Ona ci to odwzajemni.

A rozmowa z samym sobą

Zawsze przecież jest przyjemna.